Τα Γαλλικά δίτροχα και τετράτροχα «έργα τέχνης», των 50s, 60s, 70s

 

Τα Γαλλικά όμορφα Velo solex των 10ετιών '40, 50, '60 με «καρφωμένη» τη μηχανή στη μπροστινή ρόδα και ήχο σαν το κελάϊδισμα μηχανικού πτηνού.

Στη Γαλλία το 1941 βγήκε το πρώτο VELOSOLEX με έμβολο κινητήρα στα 45cc.

Ακολούθησαν άλλες εννέα εκδόσεις του στη Γαλλία και τρεις στο εξωτερικό με έμβολο κινητήρα στα 49 cc.

Η μηχανή τους  για τις δύσκολες ανηφόρες είχε  υποβοήθηση  πεταλιών.

Ένα πραγματικό μοτοποδήλατο.
Στην Αθήνα μετέπειτα ( αλλά έως και σήμερα) τα προτιμούσαν (και τα προτιμούν) ορισμένοι μερακλήδες του είδους, όχι τόσο για τις μετακινήσεις τους όσο για την ομορφιά,  την πρωτοπορία κατασκευής και τη συλλεκτική τους αξία.
Το DCV των δύο τροχών σα να λέμε!!!
Σήμερα το συναντάμε στους δρόμους με  ηλεκτρικό κινητήρα 250W, αυτονομία 50km, τελική ταχύτητα 25 km/h και με αναδιπλούμενα πετάλια.

 

DCV είπα? Α!!! για να το δούμε και να θυμηθούμε

 

Το πρώτο μοντέλο ισχύος 2 ίππων με έμβολο κινητήρα στα 375 cc έκανε την εμφάνισή του στην Γαλλική πρώτα αγορά το 1948 προσφέροντας μία φθηνή λύση κυρίως για τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα αλλά και για τους αγρότες της χώρας εφόσον με τις αναρτήσεις του διέσχιζε τους κακοτράχαλους αγροτικούς δρόμους χωρίς να σπάσει ούτε ένα αυγό.
Το τελευταίο μοντέλο έκανε την εμφάνιση του στη αγορά το 1990 και φορούσε κινητήρα με έμβολο 602 cc.
Κάμπριο οροφή και αερόψυκτος  κινητήρας.
Τον ίδιο κινητήρα τον «φορούσε» και το δικό μας PONY.

Αλλά μια που πήραμε φόρα στην κατηφόρα ας θυμηθούμε και την Γαλλική λιμουζίνα της Citroen "DS" (ο επονομαζόμενος "Βάτραχος").
Αρκετοί οι συλλέκτες και οι λάτρεις του.
Η πρώτη του παρουσία στην αγορά έγινε το 1955 φορώντας κινητήρα με έμβολο 1911 cc.
Το τελευταίο μοντέλο της σειράς βγήκε στην αγορά με κινητήρα 2347 cc έως και το 1975.
Πολλές προσωπικότητες  αλλά και απλούς ανθρώπους έχει «φιλοξενήσει» στο σαλόνι του.
Με τις καινοτόμες  υδροπνευματικές αναρτήσεις της ποτέ δεν ανατρεπόταν και σε περίπτωση κλαταρίσματος ταξίδευε με τρείς ρόδες και  οικονομικότερη ταχύτητα βεβαίως, βεβαίως έως ότου φτάσει στο κοντινότερο βουλκανιζατέρ προς επιδιόρθωση της σκασμένης σαμπρέλας.
Όταν έστριβαν οι ρόδες του την ίδια κλήση έπαιρνε και το ένα ζεύγος των μπροστινών φανών (σε ορισμένες εκδόσεις).
Το λεβιέ ταχυτήτων τον είχε στο τιμόνι φυσικά, όπως αρμόζει σε ένα αυτοκίνητο ανωτέρας καταγωγής.
Είπαμε, καινοτόμοι και πρωτοπόροι οι Γάλλοι μηχανικοί για την εποχή τους.
Πολλά τέτοια οχήματα συναντούσαμε στην Παλιά Αθήνα και όχι μόνο.
Για φαντάσου! Με όλη αυτή την Γαλλική μηχανοκίνητη αναδρομή μου ήρθαν στη σκέψη ο Ζακ Τατί κι ο Λουί Ντε Φινές οι οποίοι « φιλοξενούσαν»  στις ταινίες τους αυτά τα τροχοφόρα.
Βρε τι σου είναι αυτές οι αναμνήσεις των παλιών καλών καιρών!
Πηγή: https://epitou8ematos.blogspot.gr/