Η λέξη Μάιος προέρχεται από την λατινική θεότητα Maja και εις την ελληνικήν προφέρεται Μάγια.
Η δε ρίζα της λέξεως αυτής είναι ελληνική και προέρχεται από την λέξη Μαία και σημαίνει τροφός, παραμάνα.
Οι προπάτορες μας εόρταζαν την Πρωτομαγιά με τα Ανθεστήρια (εορτή των ανθέων)
Ως είθισται την εορτή αυτή υιοθέτησαν και οι υπόλοιποι λαοί απανταχού της γης.
Η 1η Μαΐου ή Πρωτομαγιά είναι διπλή εορτή και αργία:
1ον
Εορτάζουμε την ανοιξιάτικη φύση.
Έθιμο αυτής της ημέρας είναι και τα "Μαγιάτικα Στεφάνια"(υιοθετημένο έθιμο από τα αρχαία Ανθεστήρια) τα οποία πλέκουμε με λουλούδια που μαζεύουμε από τους αγρούς..
2ον
Η Πρωτομαγιά είναι και παγκόσμια εργατική - κοινωνική εορτή η οποία δημιουργήθηκε από τις εργατικές κινητοποιήσεις στην Αμερική ως εξής:
Το 1872 οι εργατικές τάξεις του Καναδά μετά από διαδηλώσεις και δικαστικούς αγώνες που έκαναν κατάφεραν να αποκτήσουν τα κατά την κοινήν λογικήν δικαιώματα που τους στερούσαν οι εργοδότες τους.
Έτσι εφαρμόστηκε το "Εργατικό Δίκαιο" θεσπίζοντας τα δικαιώματα αλλά και τις εργασιακές υποχρεώσεις των εργαζομένων, βάζοντας φρένο στις αχαλίνωτες απαιτήσεις των εργοδοτών τους.
Οι εργατικοί αγώνες «μεταλαμπαδεύτηκαν» στο Σικάγο το 1886 με χιλιάδες εργαζόμενους στις αρχές του Μάη να απεργούν και να διαδηλώνουν στους δρόμους της πόλης ενάντια στην εκμετάλλευση που ασκούσαν οι εργοδότες εις βάρος τους.
Ο λαός της εργατικής τάξης απαιτούσε την εφαρμογή συμβάσεων εργασίας με βασικά τους αιτήματα το οκτάωρο, την υγειονομική περίθαλψη, την οριοθέτηση ημερών αργίας ανά έτος και την συνταξιοδότησή τους μετά από συμπλήρωση συγκεκριμένων ετών εργασίας.
Προ των εργατικών κινητοποιήσεων Κυριακή γιορτή και σχόλη δεν υπήρχε.
Μετά από αυτές τις κινητοποιήσεις οι εργάτες του Σικάγο κατάφεραν να εδραιώσουν την οκτάωρη ημερήσια εργασία.
Την Πρωτομαγιά στις ΗΠΑ δεν απεργούσαν μόνον οι εργάτες του Σικάγο αλλά και εργάτες σε πολλές άλλες πόλεις της χώρας.
Πλησίον των ανθρακορυχείων αλλά και των μεταλλείων είχαν στηθεί υποτυπώδεις εργατικές παραγκουπόλεις χωρίς τις στοιχειώδεις υποδομές για την επιβίωση τους.
Σε περιπτώσεις εργατικών ατυχημάτων η αποζημίωση ήταν υποτυπώδης και οι οικογένειες των τραυματιών ή των εκλιπόντων εργατών έμενε κυριολεκτικά στον δρόμο.
Μην σας περνά από το μυαλό ότι ορισμένοι από αυτούς τους αγώνες ήσαν αναίμακτοι, αντιθέτως έχασαν την ζωή τους αρκετοί απλοί και σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι στους δρόμους διεκδικώντας την εφαρμογή ¨Εργατικού Δικαίου.
Αξίζει να σημειωθεί και είναι προς τιμήν τους, ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν επιχείρησαν τις εργασιακές αλλαγές μέσα από πολιτικά - κομματικά σχήματα αλλά μέσα από την αγανάκτηση της κοινωνικής τους ένδειας και μη περιμένοντας βοήθεια από κανέναν έδρασαν μόνοι τους.
Έτσι λοιπόν ακολούθησαν και οι εργασιακές συμβάσεις με τα ασφάλιστρα των εργαζομένων, τις αργίες, το κατώτατο όριο μισθών και άλλα πολλά τα οποία εμείς σήμερα τα θεωρούμε δεδομένα μη σκεπτόμενοι ότι κάποτε στην Αμερική ορισμένοι τα απέκτησαν πρώτοι μέσα από δικούς τους αγώνες.
Γι αυτό ας ανάβουμε και κανένα κεράκι γι αυτούς τους άγνωστους προς εμάς αγωνιστές της ζωής, ή έστω να πίνουμε ένα ποτήρι νερό στη μνήμη τους.
Λούης Τίκας (Ηλίας Σπαντιδάκης), 1886 - 1914, ο Κρητικός μετανάστης από το Ρέθυμνο.
Ήταν ο πρώτος ηγέτης στις κινητοποιήσεις εργαζομένων του Κολοράντο και εκτελέστηκε το 1914 από τα πρωτοπαλήκαρα των εργοδοτών προς γνώση και συμμόρφωση των υπολοίπων ανθρακωρύχων. Αλλά αυτό ήταν μόνον η αρχή των διεκδικήσεων οι οποίες εκφράστηκαν εντονότερα από τους υπόλοιπους εργαζόμενους.
Ένα μικρό βιογραφικό του Ηλία Σπαντιδάκη μπορούμε να δούμε στο ακόλουθο βίντεο.
Ελλάδα:
Και ερχόμαστε στην πρώτη εργατική κινητοποίηση που έγινε κατ' αρχάς στην Αθήνα το 1892 - 1893 υπό την ηγεσία του Σταύρου Καλλέργη.
Οι διαδηλωτές ζητούσαν οκτάωρο εργασία, ασφαλιστικές παροχές, Κυριακάτικη αργία κ.ά.
Το 1936 στην Θεσσαλονίκη επίσης βγήκαν στους δρόμους την Πρωτομαγιά καπνεργάτες διαδηλώνοντας για καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Και εδώ οι διαδηλώσεις δεν ήσαν αναίμακτες, είχαμε νεκρούς εργαζόμενους από τα τότε ένοπλα σώματα τάξεως. Εύχομαι καλή ανάπαυση στις ψυχές τους.
Οι πρώτες κινητοποιήσεις για τα εργατικά δικαιώματα ήσαν καθαρά κοινωνικές και όχι κομματικές και έτσι θα πρέπει να παραμείνουν.
Όποιου πολιτικού σχήματος κι αν είμαστε οπαδοί, την εργατική τάξη θα πρέπει να την βλέπουμε μόνο υπό την καθαρά κοινωνική της μορφή.
Οι εργοδότες είχαν υποχρέωση σύμφωνα με το νόμο να ασφαλίζουν τους εργαζόμενους που δούλευαν στις επιχειρήσεις τους.
Προηγούμενες κυβερνήσεις επεχείρησαν την λειτουργική οργάνωση του ΙΚΑ αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Vasileios
